Reisverslag Namibië 2018

Inleiding

Dit jaar zijn we naar Namibië geweest.
Hieronder volgt ons reisverslag door het wonderschone Namibië.
De foto’s van onze reis staan hier…..

Een land dat vooral bekend is vanwege de rode duinen en Etosha, maar wat zoveel meer te bieden te heeft.
Voor Marjan de eerste keer buiten Europa, wat het extra spannend maakte.

Ruim 3 kwart jaar voordat we uiteindelijk gingen, begon de voorbereiding al.
Bradt reisgids kopen, routes in elkaar puzzelen, reisbureau zoeken, route bijschaven, paklijsten maken etc..
Al snel bleek dat het zelf boeken van campsites erg lastig is en we een reisbureau nodig zouden hebben.
Per toeval kwamen we uit bij Magic Vibes. Volker en Ute leven in Swakopmund en kennen Namibië op hun duimpje.
Ze luisterden goed naar onze wensen en samen met hun hebben we onze route samengesteld.

Hoogtepunten:

• De Toyota Hilux van Asco. Een heerlijke auto om door Namibië te rijden. Niet stuk te krijgen.
• Deadvlei bij Sossusvlei
• Spitzkoppe. Wow een fantastische campsite. Zulke mooie rotsen en zo groots. Het wordt niet voor niets de Matterhorn van Namibië genoemd.
• Madisa camp site. Douchen en toiletteren in de buitenlucht. Stilte, veel sterren.
• Hond Bobby van Kunene River Lodge. Wat een lief beest en die oren 🙂
• Etosha. Zoveel wilde dieren.
• Waterberg Guestfarm. Beste kok van Namibië
• Steps for children. Een project wat je laat beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben.

Lieve vriendelijke mensen, de donkere nachten met de vele sterren, de natuur, de bijzondere dieren, stilte, kamperen, crackers, tonijn, oploskoffie, taart, uitgestrekte landschap, Hillie onze 2de woning, Koert de duif die altijd bij ons was, genieten, zomaar wat steekwoorden als we terug denken aan dat mooie land.

Wat viel er tegen:

• Khowarib. Twee nachten was te veel, al lag dat ook aan ons.
• Dat we niet gebraaid hebben. We hebben gewoon het geduld niet.
• Er zijn helaas nog steeds mensen die denken dat ze ongestoord lawaai kunnen maken, terwijl ze te gast zijn in een natuurgebied. (Zie het stukje over Spitzkoppe)

Route 3,5 weken Namibië

Onze route door Namibië was als volgt:

• Windhoek (3 nachten)
• Sesriem Campsite (3 nachten)
• Swakopmund (3 nachten)
• Spitzkoppe (1 nacht)
• Madisa campsite (2 nachten)
• Khowarib Lodge – campsite (2 nachten)
• Kunene River Lodge (3 nachten)
• Hobatere Lodge (1 nacht)
• Etosha: Olifantrus campsite (1 nacht)
• Etosha: Okaukuejo campsite (1 nacht)
• Etosha: Halali campsite (1 nacht)
• Etosha: Namutoni campsite (1 nacht)
• Waterberg Guest Farm (3 nachten)
• Windhoek (1 nacht)

In totaal hebben we 4150km gereden. Dit is inclusief het retourtje Hobatere en de dagtochten in Swakopmund, Madisa en Khowarib.

Reisverslag Namibië 2018

Dag 2 Windhoek

Met KLM van Amsterdam naar Windhoek gevlogen. Vlucht was zozo. Het duurde lang voor het eten kwam en de airco stond continue in de aan/uit stand.
Na 8 uur hadden we een tussenlanding in Luanda (Angola), waar we helaas niet het vliegtuig uit mochten.
Van Luanda naar Windhoek vlogen we over Etosha, zó mooi om dat vanuit de lucht te zien.

Op Hoseka Kutako international airport sluiten we achteraan in de rij voor ons visum. Net als wij aan de beurt zijn, hebben de douaniers lunchpauze
Gelukkig gaat het wisselen van de wacht redelijk snel en staan we na 1,5 uur buiten. Voordeel is wel dat we niet op onze bagage hoefden te wachten.

We worden door de autoverhuurder naar Casa Piccolo gebracht.
Onderweg zien we geen bebouwing, alleen weidse zand vlaktes, met niet al te hoge groene struiken.

Er wordt wel als een jekko gereden en kleven is hier blijkbaar ook heel normaal.
Casa Piccolo is rustig gelegen en rondom het “zwembad” staan de gele kamers. We hebben een grote, ruime kamer.
Het terrein is hermetisch afgesloten, blijkbaar is het nodig…..

We gooien onze duffels op de grond en gaan eerst maar eventjes een tukkie doen om bij te komen van de vlucht.

Na ons schoonheidsslaapje staan we weer fris en fruitig op en raken aan de praat met een Duits stel.
Het eerste advies wat ze geven, is om in Windhoek niet na zonsondergang over straat te lopen. Te gevaarlijk.

We hebben dorst en lopen naar de supermarkt. Meteen even de Afrikaanse sfeer proeven.
De eerste de beste, kleine supermarkt, heeft een opvallend uitgebreid assortiment.
Fruit is er een stuk goedkoper dan in Nederland, maar er zijn ook kant en klare maaltijden en salades te krijgen.
Zelfs de duo penotti staat in de schappen.

Het is wat verwarrend in welke tijdzone Namibië nu ligt, want onze gsm’s en tablets geven een andere tijd aan dan dat er op het vliegveld stond.
Namibië heeft vorig jaar de wintertijd afgeschaft en heeft het in onze zomer dezelfde tijd als Nederland.
Blijkbaar is dat nog niet verwerkt in de Android software.

Dag 3 Windhoek

Heerlijk geslapen vannacht en we staan fris op.
Het ontbijt bij Casa Piccolo is simpel, maar smaakt prima.
We dachten om 9 uur met de autoverhuurder afgesproken te hebben, maar om 8 uur staat er al iemand.
De omgekeerde “African time” zeg maar….
Aangezien we nog aan het ontbijt zitten, komt de beste man om 9 uur terug.
“No problem sir.”

Bij Asco, de autoverhuurder, aangekomen, moeten we eerst allerlei contracten tekenen.
Daarna krijgen we een uitgebreide instructie video hoe we veilig in Namibië moeten rijden.

De meeste ongelukken gebeuren door een te hoge snelheid. Dit wordt meerdere malen herhaald.
Het total losse voorbeeld staat in de showroom. Met 104km per uur over gravel en over de kop geslagen.
Schade wordt niet vergoed als je te hard rijdt (er zit een blackbox in de auto) en dus konden deze mensen alle schade zelf betalen.

Een medewerker laat onze alle ins en outs van de Toyota Hilux 4×4 zien.
Ook het opzetten van de dak- en grondtent moeten we oefenen.
Het losmaken van het reserve wiel onder de auto valt nog niet mee. Hopelijk hebben we die niet nodig.

Wat onwennig rijden we weg, want er wordt links gereden en de Hilux is kwa grote best een gevaarte.
De gemiddelde tank van het Nederlandse leger is kleiner.

Met de bijgeleverde (en voorgeprogrammeerde) navigatie rijden we naar een grote supermarkt.

“Eventjes” inkopen doen voor de komende dagen.
1,5 uur later staan we buiten. 🤔

Weer terug bij Casa Piccolo is het tijd voor lunch. Daarna de auto nog even goed inpakken en we kunnen morgen op weg.

Dag 4 Windhoek – Sesriem

We staan redelijk bijtijds op en zitten om 7:30 uur aan het ontbijt.
Een uurtje later hebben we de auto ingepakt en rijden we de poort bij Casa Piccolo uit.
Ons Namibië avontuur gaat nu echt beginnen.
Nog even snel brood kopen en dan zijn we op weg naar Sesriem. Hier heb je de bekende rode duinen van Namibië.

Net buiten Windhoek is er een politie controle, maar na het laten zien van het rijbewijs, mogen we weer door.
De eerste 85km gaan over asfalt.
Bij het plaatsje Rehoboth slaan we rechts af en zullen we de volgende 250km alleen nog maar op gravel rijden.
De gravelwegen zijn nog best van goede kwaliteit (vergelijkbaar met de wegen in Belgie).
Breed en soms een beetje hobbelig. 70km per uur kun je makkelijk rijden.

De navigatie stuurt ons via de kortste weg naar Sesriem, maar wij zijn eigenwijs en pakken de toeristische route.
Deze gaat over de Spreetshoogte pass. Leuke, steile weg om te rijden.
Schitterende, kale heuvellandschappen.
Bovenop lunchen we even en dan steil naar beneden.

Na de pass is het weer vlak en rijden we door naar Solitaire.
Hier zit een wereldberoemde bakker die heerlijke apfelstrudel maakt. Yummie 🤗🤗
Er liggen hier ook een paar autowrakken.

Na de koffie break rijden we de laatste 80km naar Sesriem.
Onderweg wordt het mistig en miezert het soms. Wel zien we nog een wrattenzwijn metenorme slagtanden.

Op de campsite krijgen we een mooie plek aangewezen.
Helaas regent inmiddels.
In regen zetten we de grondtent op, zodat we morgenochtend niet eerst de daktent op hoeven te ruimen.

Ondanks de regen, rijden we nog eventjes naar Elim dune. Normaal gesproken heb je hier een schitterende zonsondergang, maar vandaag dus ff niet.
Wel een mooi duin met donkerrood zand en best veel duingras.

Als we weer terug zijn op de campsite, regent het behoorlijk hard. Barbeknoeien zit er vandaag dus niet in.
Dan maar in het restaurant eten, wat op zich prima smaakt.

Helaas is onze grondtent niet waterdicht, want onze matjes en slaapzakken zijn al een beetje nat.
Wat op zich niet nodig zou moeten zijn, want in mei regent het nooit volgens onze verhuurder Asco!

Om 19.30 uur kruipen wij met tablet, ereader en een fles wijn in onze slaapzak.

Dag 5 Sesriem

Ondanks een brakke nacht, het regende, de tent is lek en natte matrassen / slaapzakken, staan we om 6 uur op.
Het is droog en we hopen een mooie zonsopkomst te zien.
Zodra de gate open is, rijden we over een hele goede asfalt weg naar duin 45. Zo’n 45km van de campsite.

De regen heeft ook zo z’n voordelen, want het zand is nog best hard en we kunnen in een lekker tempo omhoog lopen.
De top van het duin is eigenlijk nog een stuk hoger, maar het randje waarover je dan moet lopen, is ienieminie smal.
Te gevaarlijk.
Maar ook het kleine topje hebben we mooie zonsopgang.
De duinen zijn dieprood en overal waar je kijkt, zie je duinen.

Terug bij de auto rijden we nog 15km verder. Hier stopt het asfalt en gaat het pad over in een zand / modder / rivier.
Alleen 4x4wd auto’s zijn toegestaan.
We hebben nu 2 keuzes:
Met de shuttlebus naar Deadvlei of zelf rijden.
De toilet meneer verzekert ons dat zelf rijden geen probleem is, want door de regen is het zand behoorlijk hard.
Nadeel is wel dat als we vast komen te zitten, dan kost het behoorlijk wat geld om je los te laten trekken.

We hebben niet voor niets een 4×4 gehuurd en dit is waarschijnlijk de enige keer dat we die echt kunnen gebruiken.
Dus auto in de low 4 en gas op die lolly.
Het pad is compleet weg, dus we volgen de sporen van de andere auto’s over het zand en door het water.
Dit is echt leuk!
Marjan rijdt heen en zonder problemen komen we bij Deadvlei.
We moeten nog een kilometer lopen en dan komen we bij de Deadvlei of te wel: dode vlakte.

Een grote vlakte, omringd door rode duinen, met hier en daar een versteende boom.
Heel onwerkelijk en super mooi. Niet te beschrijven.
Aan het einde ligt een plas water, iets wat zelden voorkomt in deze woestijn.

Klaas heeft nog wat energie en besluit het duin Big Daddy te gaan beklimmen.
Big Daddy is het hoogste duin van Sossusvlei.
De klim is niet heel moeilijk en alleen het laatste gedeelte is erg steil.
Bovenop heb je een fantastisch uitzicht over de vallei.

Deze keer mag Klaas terug crossen en ook dit gaat goed.
Terug op de campsite, hangen we eerste alle natte spullen te drogen.
De zon is best fel, maar toch is het frisjes.

Tijd voor lunch. Een tonijnsalade met oploskoffie.
De vogeltjes mogen de restanten opeten.

Aan het einde van de middag lopen we nog eventjes door Sesriem Canyon.
We rijden nog een keer naar Elim dune, om de zonsondergang te zien.
Het is onduidelijk waar de top is, want iedere keer als we denken er te zijn, doemt er weer een nieuw duin op.
Omdat we terug op de campsite moeten zijn, vóórdat de gate sluit, besluiten we op tijd terug te gaan.
Vlakbij de auto zien we nog een gemsbok.

De Sesriem campsite is dusdanig groot en donker, dat je ’s avonds als je naar het toilet moet, je plek niet meer terug kunt vinden.
Gelukkig hebben we een lamp op zonne-energie, die op de knipper stand kan.

Dag 6 Sesriem – Swakopmund

Vandaag weer een reisdag. Van Sesriem naar Swakopmund, en we hebben 355km voor de boeg.
Na het inpakken van de tent, verlaten we de campsite en rijden eerst naar het tankstation.
De Hilux gebruikt 1 op slurp, want er gaat 45 liter in.

Eerst terug naar Solitaire. We rijden richting het oosten en dus hebben we de felle zon vol in het gezicht.
In Solitaire is het tijd voor koffie met de heerlijke appeltaart als ontbijt.

Dan is het 230km naar Walvisbaai. Een goede, 5 baans gravelweg met af en toe een wasbordje om de appeltaart wat te laten zakken.
Het landschap is heel eentonig. Vlak, weids met in de verte af en toe een heuvel.
Onderweg zien we een groep gemsbokken die vlak langs de weg lopen. Erg leuk.

We passeren de Gaubpass, een soort van canyon.
Dan linksaf naar het westen. Al snel rijden we over de Kuiseb pass. Een leuke, steile klim, die technisch net wat meer vraagt van de auto.
Bovenop weer een mooi uitzicht.
Dan is het nog 140 saaie kilometers over een brede en goede gravelweg. De Namibische wegenbouwers hebben de liniaal gepakt en een kaarsrechte weg gemaakt, rechtstreeks naar Walvisbaai.
Het landschap is nog steeds heel weids met grasvlaktes. Op 2 struisvogels na zien we voor de rest niets.
Het kost vooral Klaas moeite om het gaspedaal niet heel diep in te trappen.
Door het regelmatige gepiep van de blackbox als we weer eens harder rijden dan 80km, lukt het Marjan dan ook niet om te slapen.

Vanaf Walvisbaai is het nog 35km naar Swakopmund. Ons guesthouse The Stiltz is snel gevonden.
Hier hebben we een grote hut op palen, vlakbij de zee.
We pakken de boel uit en laten de tent nog even drogen.

Ook Swakopmund is ’s avonds niet veilig om over straat te lopen. Daarnaast heeft Swakopmund relatief veel dure restaurants.
Een vroege take a way pizza biedt uitkomst.
Al kijkend naar de zonsondergang peuzelen we die op.

Dag 7 Swakopmund

Hebben we een “vrije” dag, staan we nog om 6:45 uur op.
The Stiltz serveert een luxe ontbijt, met diverse soorten kaas, quiches en pannenkoeken. Yummie.
Het is behoorlijk mistig in Swakopmund, iets wat vrij normaal is.
Om 8 uur worden we opgehaald door Chris voor een tour door de woestijn op zoek naar de little 5.

Samen met de andere gids, Nico, en 2 4×4 bussen gaan we de de duinen van Swakopmund verkennen.
Op zoek naar de kleine levende wezens van de woestijn.

Chris is een amicale vent, die vrolijk het eea uitlegt over de duinen en zijn bewoners.
Zowel Nico als Chris hebben arendsogen, want al snel ziet Chris een wit hoopje zand.
Na wat graaf werk, zien we een holletje en na nog verder te graven, komt er een slapende woestijn gekko te voorschijn.
Beestje is zo duf als wat, lig je lekker te pitten, komt zo’n groot mensen wezen je op pakken.
Wel makkelijk om te fotograferen .
Chris maakt een nieuwe holletje voor de gekko en deze graaft zich meteen weer verder in.

Nico zegt niet veel, maar heeft ondertussen wel een woestijn adder gespot.
Zelfs als de adder aangewezen wordt, zien we hem niet.
Alleen zijn oogjes zijn zichtbaar, zo goed is hij gecamoufleerd.
Deze woestijn adder is slechts 40cm groot, maar heeft een dusdanige giftige beet, dat je nog weken een enorme pijn hebt.
Door wat zand weg te blazen, komt hij tevoorschijn. Echt bijzonder.

Even verderop heeft een andere groep een andere woestijnslang gevonden.
Deze is heel dun, amper giftig en normaal gesproken heel beweeglijk.
Door het koude weer, is ie makkelijk te pakken en vast te houden.
Ook een mooi beestje.

Helaas hebben de schorpioenen en kameleons zich vandaag heel goed verstopt, dus die zien we niet.
Tijd om het duinen landschap verder te verkennen.
Met de bus crossen we door en over de duinen. Heerlijk.
Onderweg laat Chris nog wel zien, dat de bovenlaag van de duinen uit een soort metaal bestaat. Fe4O3 voor de scheikundigen onder ons.
Met een sterke magneet gaat hij over het zand en er blijft zand aan de magneet kleven.
Heel apart.

Terug bij onze hut, maken we vast een menu en boodschappenlijst, want vanaf overmorgen gaan 5 nachten kramperen.
Gezien onze beperkte braai kunsten, besluiten we over te gaan op blikvoer.
Op naar de Spar, ala AH XXL, om inkopen te doen.
We krijgen er handigheid in en na een half uur staan we weer buiten.

Het is winter in Namibië, met nog steeds zo’n 15 graden en toch lopen de locals hier standaard met een dikke muts en soms zelfs met wanten.

Aan het einde van de middag lopen we naar Brauhaus. Een Duits restaurant.
Voor de veiligheid stoppen we alleen wat los geld in onze zakken, je weet tenslotte maar nooit.
De schnitzel, kipfilet, Duitse bier en cider smaken sehr gut.

Dag 8 Welwitschia trail

Joehoe uitslapen tot 8 uur 🤗🤗. Na morgen wordt het iedere vroeg opstaan en vroeg de warme slaapzak in.
Eerst ff het buikje vol eten met heerlijke pannenkoekjes, poffertjes, muffins en brood met ei.

We stappen in Hillie de Hilux en gaan eerst even een toegangsbewijs halen om het nationale park in te mogen.
Vandaag gaan we de Welwitschia trail rijden, een kleine 160km.
Na een stukje asfalt slaan we linksaf en zetten we auto weer in H4, want we rijden weer op gravel.
In het begin rijden we nog over een kale vlakte, maar dan ineens……. verandert het landschap en zien we een soort van maanlandschap.
Heel apart en erg mooi. Een soort van canyon met allemaal bergjes.

Tijd voor een bakkie, huh en jullie zijn toch op de maan? Yep ook in de middle of nowhere heb je in Namibië campsites met restaurant.
Het is een omweg van 4 km, maar je moet wat over hebben voor je bakkie pleur.
Op de campsite van Goanikontes krijgen we lekker bakkie koffie met appeltaart en cheese cake.
We kunnen er weer tegenaan.
Langs een drooggevallen rivier vervolgen we onze weg. Lekker crossen met Hillie, af en toe moeten we stenen, die op het pad liggen ontwijken.
We zien nog een paar struisvogels dan komen we bij het keerpunt van de trail.
Hier staat en 1500 jaar oude Welwitschia plant. Enorm groot met hele lange bladeren.

Het mysterie waarom het Klaas al een week niet lukte om de auto starten (Marjan gelukkig wel), wordt hier ook opgelost.
De koppeling moet je bij de Hilux tot op de bodem intrappen, anders wil ie niet starten.
Het blijft natuurlijk vreemd waarom dat met de koppeling niet lukt, want het gaspedaal krijgt hij wel regelmatig op de bodem

Er is geen mooie plek om in de schaduw te lunchen, dus rijden we terug naar Swakopmund.
Marjan wil heel graag flamingo’s zien, dus rijden we richting een zoutmijn, want daar zouden ze moeten zitten.
Helaas alle paden er naar toe zijn verboden toegang.
We proberen het nog 1 x via een afgelegen zandpad, maar ook dit mag niet.

Tijd om terug te gaan, maar eerst de auto nog even aftanken voor de komende dagen.
Hillie is net het baasje, ook dorstig, want er gaan weer 48 liters in.
Het rijden op gravel in H4, vaak in z’n 3 of max 4, maakt de auto er niet zuiniger op.
Hier wordt het tanken voor je gedaan en worden de ramen ook meteen schoongemaakt.
Bandenspanning checken sir? Yes please. Scheelt weer een hoop gedoe met een compressor.
Sowieso zijn de mensen hier veel service gerichter dan in Europa. Soms durf je iets bijna niet vragen.
Tent laten drogen, wordt ie meteen schoon geborsteld.

Gisteravond hadden we de auto blijkbaar niet goed afgesloten, kwam de bewaking naar onze kamer om vriendelijk te vragen of we de auto toch ff wilde afsluiten.

Terug bij The Stiltz halen we de was op en pakken vast de auto in.
Nog even wat foto’s maken van het slapende stadje Swakopmund en nog eventjes een Duits biertje drinken.

Dag 9 Swakopmund – Spitzkoppe

Bijtijds verlaten we The Stiltz, kopen nog wat brood en rijden naar Spitzkoppe.
De navigatie is voor geprogrammeerd om via Hentiesbaai te rijden, we nemen echter de kortste route.
Na 119km asfalt, slaan we een gravelweg in.
Marjan rijdt en Klaas zou moeten navigeren, die zit echter niet op te letten, waardoor Marjan de remmen van Hillie moet testen om de afslag te nemen.

Eerst nog even de bandenspanning verlagen naar 1.8bar en dan nog 30km gravel.
In de verte zien we Spitzkoppe al liggen.
Spitzkoppe is namelijk is de Namibische Matterhorn.

Om 11 uur zijn we al op de campsite, die enorm uitgestrekt is.
De verste campsite ligt 4km vanaf de receptie.
Je mag zelf een campsite uitzoeken. Er zijn er 25.
Er staan verhalen op internet van mensen die laat aankwamen en een uur gezocht hebben naar een vrije plek.
Plaatsen staan soms een paar honderd meter uit elkaar.

We kiezen een plek, waar we ook vrij makkelijk de zonsondergang kunnen zien.
Na het opzetten van de tent, maken we een broodje klaar.

Tijd om de omgeving te verkennen.
Het is hier bloedheet, maar wel supermooi.
Overal diepbruine rotsen met hele mooie vormen.

Er is een boog van rotsen en na een kleine klauterpartij, ook een kleine pool met water.
Op de rotsen zie je veel hagedissen en klipdassen (soort grote marmot).

We boeken een tourtje naar de rots schilderingen.
De gids neemt ons mee naar het gebied van Spitzkoppe lodge.
Hier lopen zebra’s en springbokken.
De rotsschilderingen zelf vallen een beetje tegen.

Terug op de campsite, willen we beginnen met het maken van een omelet met groente.
Spitzkoppe is bekend om zijn stilte, maar op de rots boven ons, heeft een groep de radio al een tijdje erg hard aan.
Marjan is het al snel zat en rijdt naar de receptie om er iets van te zeggen.
Security komt een kwartiertje later langs en geeft aan dat de groep een film aan het maken is, maar om 18 uur zullen ze stil zijn.
Na het eten is het idd stil.

Wes klimmen een rots op en genieten van een mooie zonsondergang.
Door de halve maan is het nog redelijk licht.
Helaas zit er tegenover ons (hemelsbreed 300 meter) een groep met jongelui die behoorlijk veel lawaai maken.
Dusdanig dat het onacceptabel is.
We besluiten er maar eens langs te gaan, maar eerst zetten we onze campinglamp op knipperstand, zodat we de auto ook weer terug kunnen vinden op de donkere onverlichte campsite.
De groep snapt volgens ons niet, dat dit geen camping is om luidruchtig te zijn, ondanks dat dit duidelijk in de permit staat.
Deze locatie is zo uniek dat je hier te gast bent bij de dieren.

Dag 10 Spitzkoppe – Madisa camp

Na een brakke nacht staan we vroeg op.
Onze “overburen” (300 meter verderop) maakten tot diep in de nacht lawaai, daarnaast was het in de tent behoorlijk warm.
We ontbijten, ruimen de tent e.d. op en rijden richting receptie.
Onze overburen slapen nog, wat Klaas tot de verleiding brengt om er naar toen te rijden en ze al toeterend wakker te maken.
Het is maar goed dat Marjan rijdt, anders had ie het nog gedaan ook.

We genieten nog even van de prachtige bergen van Spitzkoppe.

Zo mooi hier.
Bij de receptie checken we uit en melden we nog even dat we last hebben gehad van die groep.
Ze gaan met ze praten……

De rit naar Madisa is 185km en onderweg stoppen we in Uis bij het Cactus cafe.
Een leuke plek voor een tussenstop met goede koffie en chocoladecake.
Het kost moeite om deze relaxte plek te verlaten, maar we moeten nog wat kilometers rijden.
Uis bestaat uit 4 straten, maar heeft wel een supermarkt. Hier halen we alleen brood en water.
Een arme meneer wil dat we een hele kip voor hem kopen, maar dat doen we maar niet.
Nog even tanken en dan door naar Madisa.

Het landschap is heuvelachtig, maar het is hier wel een stuk groener.
De gravelweg is prima te bereiden.
Ondanks de winter is het toch 32 graden. Best warm (voor ons dan).

Zonder problemen komen we aan bij Madisa camp.
We krijgen een plek toe gewezen rechtover de weg. Euh…. liever niet.
De allerlaatste plek is ook nog vrij. Toppie, nemen we die.
Het is een luxe plek, met stromend water, tussen 18 en 22 uur stroom, een (koude) douche, een picknick tafel en een normaal toilet.

Voor een warme douche moet je een houtvuurtje stoken onder het vat met water om het op te warmen.
Marjan maakt een vuurtje, maar dat brandt te kort voor een warme douche.
Wat is het hier stil…………
Helemaal prima.

Tot nu toe hebben we nog niet in de daktent geslapen en aangezien we hier toch 2 nachten staan, kunnen we dat hier wel doen.
Het opzetten is een makkie en zo gebeurt.
Met 1 meter 20 is ie wel erg smal om met z’n tweeën er in te slapen, dus vannacht slaapt Klaas er in.

Na het eten genieten we van een mooie zonsondergang, een lauwe douche en een lekker biertje.

Dag 11 Twyfelfontein

We hebben geslapen als baby’s en doen het rustig aan.
Ff relaxt ontbijten, koude douche en daktent inpakken.

We rijden eerst de D2612 af en bezoeken het Damara living museum.
Een soort van openluchtmuseum. Ze laten hier zien hoe de mensen uit Damara (streek in Namibie) leven.
Ze spreken bijvoorbeeld een soort kliktaal. Ook lieten ze zien hoe men vroeger vuur maakte.
Leuk museum.

Het noorden is een stuk groener met (lichtgroen siergras en lage struiken).

Dan door richting Twyfelfontein.
We stoppen bij de verbrande berg en de orgelpijpen (van steen).
Entree is ruim 13 euro en best veel voor wat we zien.
Geen aanrader dus.

Tijd voor een bakkie koffie, maar hier in de middle of nowhere is dat een beetje lastig.
Alleen bij een enorm grote lodge (chique de friemel) kunnen we koffie krijgen.
De bosvruchten taart is nog bevroren, maar als we die in de zon hebben ontdooit, is die prima te eten.

Morgen gaan we richting Khowarib, nog verder naar het noorden.
Eigenlijk is het logischer om het versteende bos dan te bezoeken, maar we hebben nog tijd over en dus doen we het nu.

We vergissen ons echter in de afstand naar de officiële locatie, dus kiezen we voor één bij een lokale community.
De entree is ook stuk lager (50 dollar ipv 80 dollar per persoon en geen extra kosten voor de auto).
We lopen een heuvel op met onze gids en haar zoontje en zien we de versteende stukken hout en ook een complete boom liggen.
Het lijkt hout, maar door er met onze trouwring tegen aan te tikken, horen we dat het echt steen is.

Dan terug naar Madisa waar we een beetje gesloopt door de warmte en de lange rit aankomen.

We denken snel wat warm eten in elkaar te flansen door een pakje vlees met saus open te trekken.
Klaas laat Marjan de pan zien. We zijn allebei niet heel kieskeurig met eten, maar dit zien we niet echt zitten.
In onze beleving stinkt het en het ziet er ook niet lekker uit.

Zelfs Loes en Dolfi zouden dit niet eten….

Gelukkig hebben we een aardige voorraad met blikjes en trekken we daar een blikje bonen in curry saus uit. Samen met rijst, een blikje tonijn en ei is dat prima eten.

Na een lekkere lauwe douche gaan we voor onze tent zitten met een biertje en een Savannah dry (cider).

Dag 12 Madisa camp – Khowarib

In plaats van de haan wekker van Klaas worden we vandaag wakker van Koert de duif.
Zodra het licht wordt, zingt Koert zijn deuntje.
Het inmiddels gebruikelijk ritueel op een reisdag is: Marjan zet koffie / thee en gezamenlijk ruimen we de grond- en daktent op.
Ontbijten, tandenpoetsen, toiletteren en een hele koude douche voor Klaas.
We kletsen nog even wat met de gezellige Nederlandse buren, Froukje en Dick, en dan starten we Hillie voor een rit van 225km naar Khowarib.

Na wat saaie kilometers, maar met mooie fotostops, is er dan ineens actie……
Twee apen schieten voor ons de weg op.
Even een remtest, die Hillie overigens goed doorstaat, want dit vinden we wel mooi.
Achter ons rent de rest van de groep de weg over, hup de berg op.

Na 44km slaan we links af richting Palmwag, 90km verderop
De weg is in het begin behoorlijk saai en slaapverwekkend, waardoor Marjan na ruim een uur het stuur overgeeft aan Klaas.
Het is onduidelijk of het aan Klaas ligt of dat het puur toeval is, maar de weg en het landschap veranderen al snel.

We rijden over een bergpas en de weg is behoorlijk glooiend.
Soms zijn de hellingen dusdanig steil, dat je bovenop geen idee hebt, hoe de weg zal lopen.
Plotseling staat er een kudde springbokken midden op de weg. Ha, een fotostop!
Mooie slanke beesten, die rustig blijven kijken.

Bij Palmwag is een controle of we geen vers vlees vervoeren. Wij worden niet gecontroleerd, maar onze gegevens worden wel genoteerd.
Daar kunnen we ook tanken en Hillie blijkt ook deze keer dorstig te zijn. Er gaat weer bijna 40 liter diesel in.

We rijden verder en spotten giraffen langs de kant van de weg. Ook hier maken we een serie foto’s.
Iets verder loopt er een herder met een grote kudde geiten op de weg. We stoppen even zodat de geiten over kunnen steken.

Rond half 2 komen we aan bij Khowarib Lodge. We krijgen campsite nummer 8, helemaal aan het eind van de camping.
We zetten de tent op en bespreken wat we morgen willen doen, overleggen met een lokale gids die elephant tours aanbiedt, maar we hebben er geen goed gevoel over.
Daarom besluiten we het morgen rustig aan te doen: de wekker wat later, ontbijten in de lodge (want ons brood is op) en daarna gaan we op eigen gelegenheid wat rondkijken.

Daarna neemt Marjan een duik in het (kleine) zwembad.
We flansen ons eten in elkaar, gaan douchen en genieten nu van een wijntje bij onze tent.

Dag 13 Khowarib

Gisteravond heerlijk genoten van het Zuid Afrikaanse wijntje onder de Namibische sterrenhemel.
Als je de boeken en internet mag geloven, kunnen de avonden in de Namibische winter behoorlijk koud zijn.
Trouwe gelovigen als we zijn, hebben we dus een dikke slaapzak, pyama’s en thermokleding meegenomen.
Pff wat hebben we het warm gehad vannacht.
Het wilde maar niet afkoelen.

Vandaag hebben we niets op het programma staan en bij gebrek aan brood trakteren we onszelf op een ontbijtje van de lodge.
Simpel, maar lekker. Bello de hond ook weer blij met een stukje ei.

Voordat we op pad kunnen eerst nog de zwembroek van Klaas zoeken.
Alles overhoop gehaald, maar helaas….. geen zwembroek.
Toch maar op pad.
We rijden eerst naar Warmquelle in de hoop dat de bakker open is, anders moeten we morgenochtend aan de droge crackers.
Helaas op zondag wordt er geen brood gebakken.

Dan door naar Sesfontein, een wat groter dorp.
Er zijn maar liefst 3 supermarkten met een behoorlijk assortiment, waaronder aardbeien toetjes.

Ook hier geen brood.

Terug richting Warmquelle, waar we het pad naar de Ongongo waterval nemen.
Ha eindelijk mag Hillie weer in de 4×4 mode.
Het pad bestaat uit veel losse keien en vereist wat stuurwerk.
Bovenaan mogen we 8 euro aftikken.

De waterval zelf stelt niet veel voor, maar het is wel een relaxte plek.
Ivm het risico op Bilharzia (enge ziekte), nemen we het risico niet om er te gaan zwemmen.

Na een tijdje zijn we het zat en gaan terug naar de campsite.
Het is inmiddels 35 graden. Best warm voor in de winter.
Klaas gaat nog even een wandelingetje maken en Marjan leest een boek.
Daarna nemen we een verkoelende duik in het zwembad.

Dag 14 Khowarib – Kunene River Lodge

We hebben allebei een brakke nacht en zijn nog voor Koert de duif uit de slaapzakken.
Misschien komt het door de rit die we vandaag gaan maken, want die lijkt behoorlijk pittig te gaan worden.

Het waait te hard te om koffie en thee te maken, dus dan maar ranja en crackers als ontbijt.
Voordeel is wel dat we ruim vóór 8 uur de campsite verlaten hebben.
De eerste 160km gaan naar Opuwo.
Niet een hele makkelijke weg, erg golfend met soms diepe passages door droge rivierbeddingen.
Als je dit niet goed inschat dan kost je dat de onderkant van de auto.
Eventjes een tukkie doen zit er niet in, want soms is de weg best bumpy en moet er veel geschakeld worden.
We rijden door een bergkam heen en het landschap wordt nog groener.

Na bijna 3 uur komen we aan in Opuwo.
Een drukke stad met zelfs stoplichten.
Er lopen veel Herero dames in mooie klederdracht.
Bij het tanken vergeten we het mannetje die de ruiten schoonmaakt een fooi te geven.
Mooi dat ie ons achterna komt en ons bij de supermarkt weer opwacht.
Marjan blijft bij de auto, terwijl Klaas de boodschappen doet.
Al wachtende wordt ze continu lastig gevallen door bedelende mensen.
Bier, shandy, brood en water zijn ingeslagen, tijd voor een bakkie.
We parkeren de auto bij Kaoko café en nemen daar 2 enorme stukken taart.

Schandalig zo lekker. Personeel heeft het ook naar hun zin, want die zitten constant selfies te maken.
Ook wij moeten er nog aan geloven en moeten op de foto.

Weer volledig opgeladen, stappen we weer in Hillie voor de laatste 140km.
Na de metalen, golfplaten “huisjes”, zien we nu vooral hutten van leem.
Onderweg veel bedelende mensen langs de kant.
Een paar weken geleden heeft het flink geregend en was dit stuk onbegaanbaar.
Ons angst is voor niets, want rustig rijden we richting de noordelijke grens van Namibië.
We gaan door heel veel droge rivierbeddingen, maar Hillie geeft geen krimp.
Ook niet als we er een keer omheen gaan en er best veel mul zand ligt.

De laatste 6km is andere koek. Een pittig pad die wat concentratie vereist, maar ook dat gaat allemaal goed.
Toch wordt het de laatste 500 meter nog spannend, want dit is wel behoorlijk drassig.
Kwestie van veel gas geven (1 x raden wie er rijdt ) en dan zijn we bij Kunene River Lodge.

We worden hartelijk begroet door de baas van de lodge, te weten hondje Bobby.

Wat een lieverd. Iedere gast wordt vriendelijk ontvangen en hij loopt ook mee als je naar de chalet gaat.
Wow wat een mooie en relaxte plek is het hier.

We hebben een chalet, soort van grote bunglow tent, maar dan met douche en toilet.
De ligging is aan de rivier de Kunene, die ook de grens met Angola is.
Er lopen behoorlijk veel apen op het terrein, oppassen met eten dus.

Tegen het einde van de middag doen we een zogenaamde sundowner.
Samen met de manager en zijn zoon gaan we in de motorboot een stuk de rivier op.
We zien wat vogels en een enorme krokodil.
Op een strandje krijgen we een biertje of wijntje en wat de snacken.
Oeps paspoort vergeten…. we zijn nu namelijk op Angolees grondgebied.
We gaan stroomafwaarts terug naar de lodge en zien een schitterende zonsondergang.

Ondertussen vertelt de manager het eea over de politiek van Namibië en dat de bedelende mensen, vaak gewoon niet willen werken.

Als we weer terug zijn, is het tijd voor het diner (we hebben half pension geboekt) aan de rivier.
Soep, steak of cordon bleu, salade, groente, patat of rijst en toetje.
Net iets te veel voor onze kleine magen.
De salade gaat dus mee in een bag, lekker voor morgen als lunch.

Dag 15 Kunene River Lodge

Weer fris en fruitig zitten we alweer vroeg aan het ontbijt.
De apen hebben ook trek en zijn zo brutaal als de raven.
Voor we het in de gaten hebben, wordt er een boterham weg gesnaaid.

Na het ontbijt gaan we een Himba familie bezoeken.
Het is een paar kilometer rijden en dan zijn we al.
We worden begroet door 2 honden en een jochie van een jaar of 3.
Die heeft een bepaalde blik in z’n ogen waardoor we denken dat hij een bepaalde beperking heeft.
Echt vriendelijk is ie niet naar de honden, want ze krijgen regelmatig een steen naar hun hoofd.

In een lemen hut, wat de slaapplek is van de familie, worden we ontvangen.
De man, alleen in lendendoek en slippers van autoband.
De vrouw, lendendoek, geen beha, strakke enkelbanden, halsketting, armbanden en haar extentions.
De dochter ook alleen een lendendoek.
Aan de haardracht en de halsketting kun je zien of een Himba vrouw getrouwd is.

Er hangt een kalebas waar melk in zit, door die te schudden ontstaat er boter.
De vrouw wrijft 2 zachte stenen over elkaar en daardoor krijg je een ocro poeder (donker bruin).
Dit poeder wordt gemengd met de boter en dit prutje smeert ze over hele lichaam.
De himba’s gebruiken geen water om zich te reinigen, maar dit prutje.
Het verklaart wel waarom er zo’n weeïge, vieze geur hangt in de hut.

<gruwel verhaal aan>
Als een Himba 15 jaar is, worden er 2 tanden uit de onderkaak geslagen.
Dit gebeurt met de hand, uiteraard zonder (geen tikfout) verdoving.
Brrr……
<gruwel verhaal uit>

Iedere familie heeft ook zijn eigen heilige vuur branden. Ze geloven niet in een god oid. Soort van animisme.
Ze leven heel erg primitief, hebben geen bed, gebruiken een houten neksteun om op te slapen.
Het geld verdienen ze met de verkoop van geiten en het bezoek van toeristen.

Voor ons is dit een wereld die we eigenlijk niet meer voor kunnen stellen.

Als weer terug zijn bij de lodge, mesten we de auto eens een keer goed uit en bedenken we een menu voor Etosha.
Dat wordt lekker simpel: pasta of rijst met tonijn en groente uit blik.

Plotseling geblaf van Bobby, doet ie anders nooit.
Komt er een grote monitoring lizzard (soort van varaan van 1,5 meter) de campsite op gelopen.
Dat vindt de baas (Bobby dus) niet goed en met veel geblaf wordt de lizzard verdreven.

’s Middags doen we niet veel, wat vooral voor Klaas niet makkelijk is. Die kan zijn energie niet kwijt.
We maken nog wel een wandeling, waarbij hond Bobby ons begeleidt, want het is natuurlijk veel te gevaarlijk buiten het hek.
Het beestje had echter niet begrepen dat we zó ver zouden gaan. Met de tong op z’n poten volgt ie ons, totdat we weer terug lopen, dan komt de vaart er weer in.
Van schaduw naar schaduw lopend, kijkt hij steeds achterom waar we blijven.
Die ruikt duidelijk zijn waterbak, maar wat een lief beest.

Dag 16 Kunene River Lodge

Het logo van de lodge is die van de Cinderella waxbill vogel en die willen we wel eens zien.
We boeken een excursie en samen met een gids gaan we op pad.
Eerst een klein stukje bovenop de auto en dan een lekker stuk wandelen naar een rivierbedding.
We klimmen omhoog, zien een baby impala en klimmen dan op een rots.
Tegenover staat een boom vol met bessen en dat lusten de vogels wel.
We zien diverse vogels met allemaal moeilijke namen, maar helaas zien we de Cinderella waxbill niet.
De lodge zorgt goed voor ons, want we hebben veel water en sap bij ons.
Het is een heerlijke plek en we genieten van de vele vogels, klipdas en de natuur.

Als we weer terug zijn, maken we een broodje klaar en controleren de bandenspanning.
Oeps 1.5bar is wat aan de lage kant. Gelukkig hebben we een compressor gehuurd.
De autoverhuurder heeft de werking laten zien, maar de precieze werking zijn we even vergeten.
We krijgen namelijk geen lucht in de banden 🤔.
Een Zuid Afrikaanse gast helpt. Kwestie van het ventiel helemaal op de band zetten en daarna geduld hebben.

Plotseling staan er 3 gasten met enorme toeters van camera lenzen voor ons chalet + enorm veel gekwetter van 4 vogels.

Klaas er ook op af met de telelens. Joepie wij hebben de grootste 🤓
Blijkbaar zitten we naar een heel zeldzaam vogeltje te kijken die alleen in Kunene voorkomt.

Hond Bobby komt vandaag ook regelmatig langs om even een knuffel te halen.
Wat een lief beest is dat toch. Jammer dat we hem niet mee kunnen nemen naar NL.
Ook tijdens het diner komt hij bij ons liggen zonder te schooien om eten.
Het diner is tonijnsalade, met een enorme varkensschnitzel en limoen taart met ijs toe.
🤗🤗🤗🤗🤗
Omdat we morgen al vroeg weggaan, krijgen we het ontbijt al mee.
We rekenen af en nemen afscheid van het super vriendelijke personeel.

Dag 17 Kunene River Lodge – Hobatere

Vandaag weer een wat langere reisdag van 345km.
Aangezien we niet weten hoe het tweede gedeelte van de route is, gaan we al vroeg weg.
Via de hobbel de bobbel weg gaan we eerst weer 140km terug naar Opuwo.
Zonder problemen en best snel komen we aan in Opuwo.
Marjan tankt Hillie af en Klaas gaat door de supermarkt.
Inkopen doen voor de komende dagen door Etosha.

Uiteraard kunnen we niet verder op pad, zonder eerst een bakkie met een groot stuk taart bij Kaokoland café.
We internetten nog wat en gaan dan op pad.
In tegenstelling tot wat we verwacht hadden, gaat de rest van de route alleen maar over saai asfalt.
We passeren kleine dorpjes en picknicken op 1 van de vele picknick plaatsen.
Als we net weer onderweg zijn, remt Klaas bruut af.
Marjan: “waarom stop je? Moet je alweer plassen?”
Klaas: “Euh omdat er aan jouw kant van de weg een giraffe staat.”
Marjan: “Oh”

Vlak voor de ingang van Hobatere is er een controle op vers vlees.
Blijkbaar vallen onze net gekochte eitjes daar ook onder.
Die kunnen we dus inleveren, net zoals onze Biltong (gedroogd vlees)

Het toegangshek van Hobatere zit dicht en aan Marjan de taak om te openen.

Geheel vrijwillig gaat dit niet, want er lopen leeuwen binnen het hek.
Dan is het nog 16km naar de receptie.
Een makkelijk zandpad, waarbij we nog een zebra en een aap zien.

Bij de receptie worden we welkom geheten met een drankje.
We krijgen een uitgebreide instructie, dat we vooral binnen het hek moeten blijven.
Vanaf het terras heb je een schitterend uitzicht over de savanne.
Onze hut is erg mooi en koloniaal ingericht net zoals het restaurant. De bediening is erg vriendelijk.
Best wel een beetje chique de friemel.

We pakken een bakkie en gaan op het terras zitten. Al snel zien we zebra’s en een olifant.
Wow wat een mooie plek.

We besluiten een game drive te doen.
Samen met een Duits echtpaar gaan we op pad.
Net buiten de gate zien we al een olifant en bij de waterplas staat een kudde giraffen en zebra’s te drinken.
Zo mooi….

De gids vertelt veel, niet alleen over de dieren maar ook over het gebied en de problematiek van de stropers.
Dan op leeuwen🦁🦁 jacht.
De gids ziet verse sporen en probeert die te volgen.
Er zijn in dit gebied 6 leeuwen, een mannetje, 3 vrouwtjes en 2 welpen.
Helaas deze keer winnen de leeuwen het verstoppertje spelen.

Op een open vlakte krijgen we een drankje aangeboden, terwijl we naar diverse dieren zitten te kijken (en zij naar ons).
O.a. gemsbok, springbok, zebra, grote vogel en diverse kleine vogeltjes.

Bij terugkomst gaan we meteen aan het diner.
Beetje kleine porties, maar het smaakt prima.

Dag 18 Hobatere – Etosha Olifantsrus campsite

Karel de haan gaat al een paar dagen om 7 uur af en zo ook vandaag.
Als we naar het restaurant lopen, krijgen we meteen de opdracht om onze camera’s te halen.
En snel een beetje.
Huh? Vanaf het terras zijn leeuwen gespot en de gids wil ze laten zien.
Okay fair enough.

We jumpen in het karretje en zijn de enige met een fatsoenlijke camera.
Een eerste rondje leeuwenjacht levert niets op.
De gids heeft echter ook een plan B….. ja hij was echt goed.
De leeuwen zijn uitgerust met een zender, dus terug naar de lodge om de ontvanger te halen.
Al snel wordt mama leeuw gespot met de 2 welpjes.
Het karretje wordt wat heen en weer gemanoeuvreerd en dan kunnen we ze echt goed zien.
Die ogen en blik van mama leeuw…. echt beangstigend, maar tegelijkertijd ook super gaaf om te zien.
De 2 welpen krijgen we ook goed te zien.

Mama leeuw is die vervelende pottenkijkers ondertussen wel een beetje zat en begint naar ons te grommen.
Hmm… tijd om terug te gaan.
Toeristen vs leeuw: 1-1

Het verlate ontbijt smaakt prima.
Daarna pakken we onze spullen in en verlaten Hobatere.
Hup op weg naar 4 dagen Etosha.

Het is slechts 2km rijden naar de Galton gate, waar we onze permit moeten halen.
Nog even een korte check of we geen wapens bij ons hebben en we rijden in Etosha.
Al snel zien we de eerste zebra’s en giraffen.
De navi stuurt ons naar de waterhole Klippan, maar als we daar aankomen, blijkt dat deze weg eigenlijk verboden was voor toeristen.
Oeps…
Bij de Klippan waterhole staan heel veel olifanten in allerlei formaten en zebra’s.
Dan door naar Duineveld, maar die waterhole staat helaas leeg.
Regelmatig staan er zebra’s of springbokken midden op de weg.
Die beesten zijn echt nieuwsgierig.
Nergens in Etosha mag je de auto uit, dus lunchen doen we ook in de auto.
Rustig rijden we verder naar onze campsite.
Terwijl we heel langzaam rechts een kudu volgen, steekt er plotseling een kudu kalf de weg over.
Bijna hadden we vanavond kudu op de braai gehad, maar Hillie remt gelukkig op tijd.
Tja dan maar tonijn uit blik, ook lekker.

De campsite van Olifantrus is echt super mooi.
Er is ook een grote waterhole, waar 2 olifanten staan en heel veel zebra’s.

Na het eten zien we een mooie, paarse zonsondergang, helaas zonder dieren.
Als het bijna helemaal donker is, verschijnt daar plotseling een neushoorn.
Wat een kolossaal beest. Hij heeft duidelijk dorst, want hij lurkt er aardig op los.

Gezien vandaag: zebra’s, giraffen, olifanten, kudu, springbok, gemsbok, Damara dik-dik, Northern black korhaan, namaquasandgrouseb, zwarte neushoorn.

Dag 19 Olifanrus – Okaukuejo

Vandaag rijden we verder Etosha in, maar niet voordat we “eventjes” terug gereden zijn naar Hobatere.
Een van ons was de toilettas vergeten in Hobatere.
Aangezien hier medicijnen in zitten, konden we dus terug. Zo’n 175km extra.
Zodra de gate open gaat (om kwart over 7), scheuren we de poort uit.
Gelukkig denkt de blackbox dat je 80km mag in Etosha ipv 60km per uur.
Het gas gaat er eventjes op.
Desondanks zien we toch nog best veel, waaronder jakhalsen.

Hup door de poort van Hobatere, hier is het pad dusdanig dat je wel rustig moet rijden.
We worden weer hartelijk welkom geheten, nemen de toilettas in ontvangst en gaan terug naar de Galton gate van Etosha.
Gelukkig geen moeilijk gedoe over de permit, we kunnen vrij snel het park weer in.
Dit stuk kennen we, dus we rijden wat harder dan normaal en de weg leent zich er ook voor.
Tijd voor een ontbijtje, Duitse broodjes met chocopasta, koekjes en vruchtendrank.

We passeren Olifantsrus en rijden nu wat rustiger naar Okaukeujo.
Onderweg halen we een oude dame in een 2WD in, pfoe wat zwabbert die over de weg.
Blij dat wij in Hillie rijden, dat rijdt een stuk comfortabeler.

We rijden langs wat waterholes en zien weer veel dieren. Deze keer ook de wildebeast, check kan ook afgevinkt worden.

Het laatste stuk gaat langs de Etosha vlakte. Erg mooi met heel veel dieren.
Blijkbaar is het al een stuk droger, want veel dieren gaan nu naar de waterholes,, terwijl men tot voor kort amper wat zag.

Moe komen we aan bij Okaukeujo. Een hele grote plek, met veel kamers en campsites.
Minder mooi dan Olifantsrus en ook de waterhole is een stuk minder.

Toch zien we bij zonsondergang 2 olifanten, jakhalsen en zebra’s.

Na de koffie is er nog best wat lawaai op de campsite, dus besluiten we terug naar de verlichte waterhole te gaan.
Uiteraard gaat er een biertje mee, maar de camera’s niet. Dom dom (de camera’s vergeten dan).
Er is volop beweging bij de waterhole. Eerst een vos die een vogel vangt, dan 2 olifanten, een hele kudde olifanten met baby en 2 neushoorns.
Terwijl Klaas de camera’s haalt, worden de olifanten onrustig. Blijkt dat er leeuwen rondom de waterhole lopen.
De leeuwen doen verder niets en na verloop van tijd gaat de kudde olifanten ook weer.
Twee olifanten blijven staan, een mannetje (duidelijk herkenbaar aan zijn enorme tampeloerus) en een vrouwtje.
Ze besnuffelen elkaar en de spanning is te snijden bij zowel de olifanten als het publiek.
Love is the air……
Wordt het sexen of niet…. that’s the question……
Helaas beide partijen worden teleurgesteld.

Vandaag gezien: zebra’s, giraffen, springbok, kudu, wilde beast, olifanten, struisvogel, dikdik, jakhals, kraai, wrattenzwijn, burchell’s starling, orange river francolin, neushoor, vos.

Dag 20 Okaukuejo – Halali

Na een iet wat brakke nacht, staan we bijtijds op.
We ontbijten met crackers en oploskoffie , pakken de auto weer in, en gaan op weg naar Halali campsite.

Bij de eerste de beste waterhole waar we stoppen, zien we 2 gevlekte hyena’s die in het water spelen.
Eentje heeft stuk bot van een dier in z’n bek. Wow!!

Al rijdend door dit stuk van Etosha, lijkt het er op dat het wild zich vooral concentreert rondom de waterholes.
Via de waterholes Gemsbokvlakte, Olifantsbad, Aus en Rietfontein rijden we over de hoofdweg naar Halali.
Vooral bij Gemsbokvlakte en Rietfontein zien we veel wild.

Plotseling zien we een neushoorn door de savanne lopen. Logge beesten, maar ze lopen wel hard.

Op de Halali campsite mogen we zelf een plek uitzoeken.
Na een rondje gereden te hebben, besluiten we om maar de eerste campsite te pakken.
Een lekker grote plek.

We besluiten om vroeg te eten en te douchen, zodat we de zonsondergang bij de waterhole kunnen zien.

Daar gebeurt niet super veel, op een paar olifanten en 2 neushoorns na.
Andere dieren komen wel kijken, maar gaan ook snel weer weg. Lijkt wel of er gevaar dreigt.
Wel zien we nog een enorme python van 3 meter lang door het zand glijden.
Brrr, wat een engerd.

Vandaag gezien: hyena, giraf, kudu, jakhals, zebra, olifant, gemsbok, springbok, dikdik, neushoorn.

Dag 21 Halali – Namutoni

De crackers en oploskoffie beginnen langzaam te wennen en na het inpakken verlaten we de campsite.
We rijden nog maar net en dan is het ineens “hé wat loopt daar nou?”
Plotseling paniek van de vrouws persoon aan de passagiers kant….”waar is de camera?”
Er lopen namelijk 2 leeuwen recht op ons af.
Zo vroeg hebben wij de camera nog niet klaar. Dom dom dom.

Wow wat gaaf. Als er meerdere auto’s stoppen, lopen de leeuwen de bush in en zijn dan ook zo verdwenen.
Bij de waterhole Springbokfontein zien we heel veel zebra’s, een olifant en andere dieren.
Dan door naar Chudop.
Hier staat een hele kudde giraffen water te drinken.
Een mooie plek voor de lunch.

We rijden om de Fischer’s vlakte, maar zien in eerste instantie weinig.
Wel zien we een blauw vogeltje, de vorkstaartscharrelaar / Lilac breasted roller.

Als toetje rijden we naar de waterhole Klein Namutoni. Hier staat van alles, waaronder een hyena water te drinken.

Namutoni heeft een mooie campsite en blijkbaar geen gebrek aan water, want er wordt volop gesproeid.
Een vrolijke security meneer kijkt Klaas heel ongelovig aan als die het boekingsnummer zo oplepelt.
Tja een van zijn gestoordheden is dat ie makkelijk getallen onthoudt.
We krijgen een mooie, grote plek toegewezen met veel schaduw.

De waterhole van de campsite valt erg tegen.
We besluiten daarom snel te eten en nog even terug te gaan naar de waterhole Klein Namutoni.
Daar zien we veel dieren, onder andere: dikdik, giraf, kudu en waterhoen.

Ook is er een boom waar heel veel African woopes (=vogel, soort kaketoe) in zitten.
Aangezien de poort van de campsite sluit zodra de zon onder is, zorgen we ervoor dat we ruim voor die tijd binnen zijn.
Een nachtje tussen de leeuwen slapen, klinkt ons niet heel aanlokkelijk in de oren.

’s Avonds pakken een biertje bij de waterhole, maar daar gebeurt helemaal niets.
Op 1 neushoorn na zien we niets.
De campsite is top, maar de waterhole is echt de minste van alle campsites in Etosha.

Helaas is het matje van Marjan kapot, dus we zetten nog 1 x de daktent op.
We manifesteren ons deze vakantie wel als een stelletje zeikers.
Naast ons staan 4 jonge kerels die om 23.30 nog niet stil zijn en dus gaat Marjan deze keer vriendelijk vragen of ze ook willen gaan snurken.

Dag 22 Namutoni – Waterberg Guest Farm

Zoals gebruikelijk staan we bij zonsopgang op (7 uur).
Ons laatste nachtje k(r)amperen zit er op.
Een koud nachtje, maar niet zo koud als we van te voren dachten.

We ruimen de kampeerspullen op en hé, daar komt ook de stoffer te voorschijn, die waren we al een paar dagen kwijt.
Eureka, die dekbedden kunnen ook rechts achterin de bak ipv op de achterbank.
Jammer dat we daar op de laatste dag achter moeten komen.🤓

Vandaag rijden we naar Waterberg Guestfarm, wat vlakbij het Waterberg plateau ligt.
Onze navi en Hilux houden niet van asfalt, desondanks rijden we eerst 160km op asfalt naar Grootfontein.
Een leuke stad en veel relaxter dan Opuwo.

Natuurlijk rijden we niet verder zonder een echt bakkie koffie met real Dutch appeltaart en een heerlijke chocolade taart.
Dat is beter dan crackers…..

We starten de auto weer voor nog 190km.
Deze gaan over dirt road. Zacht gravel, waarbij je het stuur goed vast moet houden, want je voelt de auto glijden.
De Hilux vindt het allemaal prima.
Regelmatig moet Marjan er uit om een hek open te doen.

De weg golft op en neer door een mooi landschap. In de buurt van Waterberg zien we een troep apen.
Langzaam aan naderen we Waterberg.

Bij Waterberg Guest Farm worden we hartelijk ontvangen met zelfgemaakte ijsthee.
We slapen in een bushchalet met, vanuit bed, uitzicht op het Waterberg plateau.
Heel vervelend.

De douche is echt een verwennerij, heerlijk warm en een goede straal, met hele zachte handdoeken.
Kunnen we eindelijk het Namibische stof van 3 weken uit onze bilnaad spoelen.
Erger nog: we hebben 2 douches, eentje binnen en eentje buiten.

De ramen zijn zo goed schoongemaakt dat een jonge uil de ruit niet ziet en er vol tegenaan vliegt.
Beduusd kijkt ie om zich heen, maar na een paar minuten kan hij al verder vliegen.

Waterberg Guest Farm is een traditioneel guesthouse.
De gasten eten gezamenlijk met de gastheer en gastvrouw.
Een Duits stel die de eigenaren zijn van het landgoed.
Het diner is in buffetvorm met o.a. wrattenzwijnschnitzel, gemsbok biefstuk en diverse groentes.
Heerlijk!

Dag 23 Waterberg Guest Farm

’s Ochtends worden we wakker met een zonsopgang met uitzicht op het Waterbergplateau.
De ramen hebben geen gordijnen, maar het is hier zo donker, dat dat ook niet nodig is.
Op de heerlijk zachte bedden hebben we geslapen als de jack russel van het guesthouse.
En die slaapt veel… wel een lief beest overigens.
Net zoals de andere hond met de naam Oscar, formaat kalf, die de bijnaam stinky heeft.

Ook de krachtige straal van de buiten douche spoelt weer veel stof uit van ons lichaam.

Het ontbijt is heerlijk. Zelfgemaakt brood, vleeswaren, omelet en yoghurt met fruit.
Beter dan crackers met jam en chocopasta.

In Okakarara, zo’n 40km van Waterberg, zit het project Steps for children.
Hier worden kinderen opgevangen, krijgen te eten, school en aandacht.
We worden hartelijk ontvangen door de 2 Duitse vrijwilligers.
Zodra we de kleuterschool binnen stappen, stormt een aantal kinderen op ons af.

Ze willen heel graag een knuffel en eventjes aangehaald worden.
Het is zó overduidelijk dat ze thuis geen liefde ontvangen.
Best confronterend om te zien.
De kinderen krijgen doordeweeks te eten van het project, maar in het weekend krijgen ze thuis niets te eten.
We kopen nog een Herero pop als souvenir, die lijkt op de vrouwen in traditionele klederdracht die je hier ziet.
Onze inkoopkwaliteiten zijn niet denderend en we hebben best nog wat spullen over.
De vrijwilligers zijn maar wat blij met onze overgebleven etenswaren.

’s Middags gaan we naar een opvangcentrum voor cheeta’s.
De Waterberg Guest Farm heeft 40 hectare grond, waarvan de helft bedoeld voor koeien, geiten en paarden.
Dwars over het landgoed rijden we naar het Cheetah opvangcentrum.
Boeren in Namibië zijn niet echt blij met cheeta’s, want die eten de veestapel op.
Als de boeren de kans krijgen, worden de cheeta’s afgeschoten.
Veel van de opgevangen cheeta’s kunnen niet terug gezet worden in de natuur, omdat ze niet weten hoe ze moeten jagen.
We zien zowel cheeta’s in kooien tijden het voeren, als in een stuk natuur.
Ook nu weer is onze gids heel open over de politiek van Namibië, die blijkbaar niets doet tegen Europeanen die hele grote stukken land bezitten, maar dat totaal verwaarlozen. En dat terwijl er genoeg locals zijn die dat land goed kunnen gebruiken om groente te verbouwen of een veestapel te laten grazen.

Hierna doen we nog een game drive door de mini Serengeti.
We zien behoorlijk veel dieren, waaronder: giraf, gemsbok, springbok, wrattenzwijn en hartebeast.
Daarna is het tijd voor een mooie zonsondergang.

Als we terug komen van het eten, ligt er een heerlijke warme kruik in ons bed.
Niet echt nodig, maar wel attent.

Dag 24 Waterberg Guest Farm

Het wordt saai. Weer goed geslapen en een heerlijke douche en ontbijt.
Tijd om de beentjes te strekken, maar niet voordat we een krasje op de achterbumper van Hillie gemaakt hebben.
Oeps paaltje geraakt.
Hillie geeft geen krimp en je voelt niet eens dat je ergens tegen aan zit.

We rijden naar het Waterberg nationale park, wat 24km van het guesthouse af ligt.
Na het betalen van de entree, klauteren we naar een uitzichtpunt.
Wowie wat mooi. We lopen via een ander “pad” terug, waarna Klaas de auto ophaalt en Marjan zal oppikken.
Tot zover de theorie.
Marjan zit verdekt opgesteld en Hillie scheurt er zo voorbij.
Oeps…. 🤓
Even in z’n achteruit en dan mag Marjan ook mee.

Wij pakken onze tassen vast in en eten een broodje.
Achter het guesthouse loopt ook een “wandel”pad naar boven.
Uiteraard wil Klaas die ook nog wel ff omhoog lopen.
Het pad gaat steil omhoog en is behoorlijk pittig.
Na een uur is Klaas boven en geniet van het mooie uitzicht.

Dan nog een klein uurtje naar beneden.

’s Avonds eten we met z’n tweeën. Een romantisch diner voor 2 en uiteraard mag een glas niet ontbreken.

Dag 25 Waterberg Guest Farm – Windhoek

Karel de haan kraait weer eens, wat meestal betekent dat we een reisdag hebben.
De gastheer en gastvrouw ontbijten gezellig mee en we leren weer meer over Namibië.
Jammer dat we deze bijzondere plek moeten verlaten.

De banden zijn opgepompt tot 2 bar.
Vandaag geen gravel meer, maar saai asfalt, zo’n 300km.
De eerste 220km gaan naar Okahandja.
Een weg waar veel ongelukken gebeuren. Gistermiddag is er nog een dodelijk ongeluk gebeurd.
De weg nodigt uit om veel te hard te rijden, want lang en goed, maar inhalen is behoorlijk gevaarlijk.
Ook leven er veel dieren langs de weg, die regelmatig oversteken.
Met een rustig gangetje kachelen we daarom naar Okahandja.

Eventjes een koffie/taart stop en we bezoeken nog een souvenir markt.
Hier worden we continue gevraagd om hun stalletje te bekijken.
Beetje opdringerig, maar met een glimlach en een grap zijn ze makkelijk af te poeieren.
De laatste 70km gaan over een dubbelbaans snelweg (de enige in heel Namibië).
We bezoeken nog een souvenir markt in Windhoek met echt mooi spul, maar zonder opdringerige verkopers.

De navi snapt niet helemaal waar Maison Ambre ligt, maar gelukkig zaten we al wel in de goede straat.
Het ligt in de rijke buurt van Windhoek met mooie huizen, maar ook met heel veel beveiliging en minimaal 2 honden.
Na ruim een week wel weer fatsoenlijk internet .

Aangezien Windhoek na zonsondergang niet echt veilig is, gaan we vroeg op pad naar voedsel.
We hopen op iets simpels bij de supermarkt, maar uiteindelijk belanden we bij Andy’s pub.
We bestellen een schnitzel en curry worst.
De schnitzel is van het formaat grote pannenkoek en de curry worst minimaal 50cm lang.
Pfoe veel te veel voor onze magen die nog op standje rijst met tonijn staan.

Morgen vliegen we (helaas) terug naar huis.

Dag 26 Windhoek

Vandaag vliegen we terug naar Nederland, maar aangezien we de auto pas om 13 uur in hoeven te leveren, kunnen we enigszins uitslapen.
Het ontbijt bij Maison Ambre is prima. We ontmoeten 2 Nederlandse stellen die 4 weken rondgereisd hebben en ruim 6000km gereden.
Pfff best veel.
We willen toch nog wat van de dag maken en parkeren de auto weer bij de souvenirmarkt.
Hiervandaan is het niet ver lopen naar de Christus kirche.
Een kleine, maar mooie kerk.
Helaas is er vandaag een bruiloft en mogen we de kerk niet van binnen.

Bij de kerk wordt het wel steeds drukker en we vermoeden dat het bruidspaar snel zal komen.
De gasten zien er heel chique uit, maar er zijn ook veel gasten in traditionele klederdracht.

Leuk om te zien.
We wachten en wachten en wachten. Zelfs 1 van de genodigden vindt dat het te lang duurt voordat de bruid komt.
Net als we weg willen gaan, stapt dan eindelijk de bruid uit de auto.
Wow wat jurk! met een sleep van 10 meter.
Echt heel mooi.

Nu is het toch echt tijd om te gaan.
We leveren de Hilux in bij Asco.
Na 3,5 weken genoten te hebben van deze heerlijke auto, is het om afscheid te nemen.