Na het zien van een aflevering van 3 op reis, weten we het: we willen naar de Azoren.
De Azoren bestaan uit een 9 eilanden, gelegen midden in de Atlantische Oceaan en is onderdeel van Portugal.
De eilanden zijn ontstaan door vulkanische uitbarstingen. De hoogste vulkaan is Pico, 2351 meter hoog.
Er zijn veel wandelingen uitgezet, waardoor je er fantastisch kunt wandelen.
De Azoren hebben een stabiel klimaat met temperaturen tussen de 14 en 25 graden. Tijdens het reizen viel het ons wel op dat het weer per uur kan verschillen.
Gisteravond laat aangekomen met een niet al te comfortabele Transavia vlucht (geen beenruimte) in Lissabon.
Ibis hotel bij Parc Nacoes is prima. Simpel en goedkoop.
We ontbijten goedkoop bij een Portugese bakker en lopen daarna wat over de boulevard.
Ruim 2 uur van te voren zijn we weer op het vliegveld om in te checken voor de vlucht naar Ponta Delgada op São Miguel.
Het inchecken gaat tergend langzaam en we staan dan ook ruim een uur in de rij.
Gelukkig zijn we wel snel door de security en hebben we nog net eventjes de tijd om te plassen, voordat we moeten boarden.
We vliegen met Sata naar São Miguel. Genoeg beenruimte, vriendelijke bemanning en een broodje met ijsje als lunch.
Onze bagage hebben we ook snel te pakken en dan op weg naar de autoverhuurder.
We hebben op alle 4 de eilanden een auto gehuurd via Varela.
We worden vriendelijk en snel geholpen. De komende dagen hebben we een VW polo tot onze beschikking.
Het miezert als we richting Sete Cidades rijden.
In Sete Cidades hebben we via Airbnb een huisje gehuurd. Deze is makkelijk te vinden. We moeten helaas wel koud douchen, want er is geen warm water.
Dit wordt de volgende dag meteen opgelost door de verhuurder.
Dag 5 Villa Franco do Campo
Na een ontbijtje met croissants en lekkere koffie stappen we in de auto en rijden naar het meer van Furnas.
We parkeren de auto en lopen om het meer heen. Zo’n 7 km.
Op bepaalde plekken is de grond zo heet dat je er een maaltijd in kunt bereiden. Deze Cozido (stoofpotje) is de lokale specialiteit.
In totaal zijn er 22 bronnen en varieert de watertemperatuur van kokendheet tot een ideale temperatuur voor een bad.
Daarna pakken we de auto en rijden naar Parque Terra Nostra.
Dit is een botanische tuin met een thermaal bad. Het thermaalbad wordt gevoed vanuit een bron van ruim 30 graden.
Het water is roodbruin van kleur door de ijzeroxide die er in zit.
Daarna op zoek naar het Lagoa do Congro.
Dit pareltje ligt een dikke km lopen vanaf de weg over een bergachtig pad.
Je waant je in een soort jungle en je komt uit bij een rustig gelegen klein meertje met groen gekleurd water.
Als we thuis komen, proppen we de auto in een kleine parkeerplaats en genieten na van de dag in de tuin van ons onderkomen.
’s Avonds proberen we de bakker te vinden voordat we bij de haven gaan eten, maar ook hier is die moeilijk te vinden.
Dag 6
Na wat uitslapen is het tijd om een bakker te vinden.
Ondanks dat Vila Franco do Campo toch een redelijke plaats is, lijken de bakkers schaars.
Wat ook niet helpt is dat ze vaak in gewone huizen zitten zonder duidelijke uithangborden.
Deze bakker heeft overigens wel lekkere dingen.
Gevulde croissantjes, Berliner bollen met crème en lekker brood. Yummie….
Dan op weg naar Lagoa do Fogo. Het meer van vuur.
Lagoa Fogo
Een weg die behoorlijk klimt met veel bochtjes. Goed voor de oren, zeg maar.
Bij het eerste uitzichtpunt is het uitzicht al verbazingwekkend mooi, maar bij de derde helemaal.
Lagoa door Fogo is een krater meer met azuurblauw water. Echt waanzinnig zo mooi.
Nadat we uitgekeken zijn, rijden we naar de enige Europese theeplantage.
Cha Gorreana ligt aan de noordkant van Sao Miguel.
We lopen een uitgezette wandeling van slechts 3.4 km, niet wetende dat deze eerst 1.9 km omhoog loopt.
De plantage is best groot en ook hier worden de jonge theeblaadjes met de hand geplukt.
Je mag zelfstandig door de fabriek lopen. De machines ogen oud, maar doen het blijkbaar nog prima.
Een bakkie thee is gratis.
Nu we toch in het noorden zijn, rijden we door naar Nordeste.
Iets verderop staat een vuurtoren. Hiervoor moeten we wel 500 meter naar beneden lopen, waarbij de weg een hellingshoek heeft van 35%.
De vuurtoren ziet er best modern uit en heeft een mooie rode kleur.
Het uitzicht op de Atlantische oceaan is indrukwekkend met de steile kust. Nog iets verder naar beneden ligt een klein vissershaventje.
Een mooie plek om de gevulde croissants op te peuzelen.
Daarna rijden we via een mooie weg met heel veel bochten terug naar Villa Franco do Campo.
Dag 7
Het regent pijpenstelen en Marjan komt met kletsnatte schoenen terug van de bakker.
Ook onze was, die buiten te drogen hing, is weer zeiknat geworden.
We hangen snel wat waslijnen binnen op en hopen dat de was daar wel droog wordt.
’s Ochtends bezoeken we eerst eventjes Ponta Delgada. Dit is de grootste stad van de Azoren.
Voor ons niet een hele bijzondere stad.
Pas op: zwavel!
Geef ons maar de natuur. Daarom rijden we snel naar Caldeira.
Hier komt ook kokend heet water uit de grond. We maken een mooie wandeling van ruim 6 km. Na 2 km wordt de weg onderbroken door een rivier.
Dat betekent schoenen uit en door het stromende water naar de overkant.
In dit gebied wordt stroom opgewekt m.b.v. water van de Ribeirra Grande rivier.
We lopen nu midden in het bos en via een hoge ijzeren trap, klimmen we verder omhoog.
Het laatste gedeelte van de wandeling gaat weer langs het open veld.
Overal staan borden dat je hier niet te lang moet blijven, i.v.m. de hoeveelheid zwavel in de lucht.
We rijden terug naar ons huisje, waar ons nog een leuke verrassing wacht.
Morgen vliegen we naar Sao Jorge en tot onze schrik heeft Sata onze vlucht veranderd naar de 7 uur vlucht. Dit was 14 uur.
I.v.m. met een dreigende staking waren we inderdaad op een wachtlijst gezet van de 7 uur vlucht, maar daar hebben we nooit meer iets van gehoord.
Een telefoontje naar Sata lost e.e.a. snel op.
We kunnen gewoon mee met de vlucht van 14 uur.
Pffff ……..In elk geval niet om 4 uur opstaan om de vlucht te halen!
Dag 10 São Jorge
Hmm, als we net ontbeten hebben, komt de bewolking en de miezerregen snel dichterbij.
Vandaag willen we de oostkant van Sao Jorge bekijken.
Langs het vliegveld rijden we eerst naar Calheta.
We komen langs een kleine, rode windmolen, maar er is helaas geen plek om een fotostop te maken.
In Portal stapt Klaas uit de auto en wandelt naar Fajã Vimes. Iets meer dan 3 km wandelen, maar wel met een smerige afdaling.
Marjan rijdt ondertussen de auto naar Fajã Vimes.
Hier drinken we een bakkie koffie van lokale koffiebonen.
Helaas moeten we een heel stuk over de lokale weg terug rijden voor we weer op de grote weg zitten.
Steile klimmen, scherpe bochten en maar hopen dat er geen tegenliggers aankomen
Het begint weer te regenen en we besluiten helemaal door te rijden naar Topo. Het oostelijkste punt van Sao Jorge.
Hier staat ook een vuurtoren en er ligt een heel klein eilandje voor de kust.
We rijden over dezelfde grote weg (er is geen andere) terug richting Velas.
Onderweg stoppen we bij Fajã São João. Via een paar hele hele smalle straatjes komen we bij het strand.
Als we net onze lunch op hebben, begint het weer te regenen.
Terug de auto in, ff een bakkie doen en dan rijden we terug naar Velas.
Onderweg hangt de bewolking zo laag, dat zelfs de mistlampen aan moeten.
Aangezien de locals er een handje van hebben om gewoon midden op de weg, ook in bochten, de auto te parkeren, is de terugweg niet echt een pretje.
Zodra we wat lager zijn, klaart het gelukkig wat op en zonder brokken komen we weer bij het huisje.
Dag 11 São Jorge
Het zonnetje schijnt en na het ontbijt met kaas van het eiland gaan we op pad.
De kaas van São Jorge heeft een lekkere, pittige smaak. Het lijkt wel of er peper in zit. Yummie….
We rijden naar het westen van het eiland. Er is hier maar 1 gehucht, Rosais. Overigens wel met koffiebar en zijn eigen kerk.
Na wat zoeken, komen we bij ons startpunt van de wandeling naar Fajã de João Dias.
Na een kilometer komen we bij het uitzichtpunt en ook deze fajã is een beauty om te zien.
De wandeling gaat 250 meter over een makkelijk pad omlaag.
Na een kilometer wandelen houden we het wel voor gezien. Beneden is niet veel te doen en we moeten ook weer omhoog.
Als we weer bij de auto zijn, rijden we naar onze lunchplek, het bos van Rosais.
Een mooi aangelegd bos, siereenden en een kleine kapel.
Piscina natural Simão Dias – São Jorge
We hebben het eiland eigenlijk wel gezien, maar hopen nog 1 x Fajã de Ouvidor te kunnen zien, maar nu met de zon erbij.
Het is een stukje rijden, maar we hebben nu wel een schitterend uitzicht op de fajã.
We slingeren naar beneden. De kust is hier wat grilliger en er liggen veel lava stenen.
Vijf minuten lopen over deze lavastenen ligt een natuurlijk zwembad, Poça Simão Dias.
Afgeschermd door rotsen kun je hier heerlijk zwemmen in de Atlantische Oceaan.
De temperatuur van het water is fris, maar prima te doen.
Wow wat lekker.
Als we uitgezwommen zijn rijden we terug naar Velas en pakken alvast onze tassen in, want morgen hebben we een reisdag.
Dag 12 São Jorge – Terceira – Faial
Toen we deze reis naar de Azoren boekte, waren de tijden van de veerboten nog niet beschikbaar.
Ook Google bleek daarmee geen vriend te zijn
I.p.v. de ferry te pakken van São Jorge naar het eiland Faial (die er slechts 2 uur over doet), gaan we vliegen…..
Zonder spijt leveren we de Clio in en na het inchecken doen we een bakkie bij een café net buiten de luchthaven.
Op het dak loopt een hondje dat erg graag aangehaald wil worden, maar er niet van af kan. Al kwispelend en blaffend blijft hij naar ons kijken.
Zo schattig…
De vlucht naar Terceira duurt slechts 30 minuten, daarna moeten we nog 2.5 uur wachten op onze volgende vlucht.
Tegenover de luchthaven zit een restaurantje met prima eten.
Naar Faial is het slechts 20 minuten vliegen.
Hier krijgen we een Toyota Yaris als huurauto. Dat is het betere werk.
We slapen de komende 2 nachten in Casa Japoneira.
Een soort van b&b, maar dan zonder ontbijt. Wel met een enorme tuin.
We crossen naar Horta om alvast kaartjes voor de ferry naar Pico te kopen en lopen daarna wat door Horta.
Een leuk dorp en wat opvalt is de hoeveelheid politie die je hier ziet.
Haven van Horta – Faial
Voor zeezeilers is Horta de eerste vorm van bewoonde wereld als ze de Atlantische oceaan zijn overgestoken.
Traditie is om een tekening te maken op de pier van de jachthaven.
Een must see schijnt Peter’s Cafe te zijn. Het hangt er vol met vlaggen e.d.
Voor de rest is het er te druk voor ons.
’s Avonds schransen we onze buikjes vol aan knoflookbrood met kaas, pizza en een halve liter wijn (voor Klaas) en Fanta (voor Marjan)
Dag 13 Horta
Krater van de vulkaan Caleira – Faial
We hebben slechts 1 dag op Faial en ondanks de wolken nemen we de gok en rijden we naar de krater van de vulkaan Caldeira.
Balen…. de wolken hangen in de krater en we zien niets.
Er loopt een wandelpad van 8 km rondom de krater en Klaas wil die wel ff lopen.
Met wat geluk waait in de tussentijd de bewolking weg.
Klaas zet zijn snelwandel motor aan en speert er vandoor.
De wandeling is super simpel, wel met wat klimmetjes.
Na een half uur is de bewolking weg gewaait en kunnen we (Klaas aan de ene kant van de krater en Marjan aan de andere kant) de bodem van de krater zien.
Oef wat mooi…. In de krater liggen 2 kleine meertjes. Gedurende de wandeling verandert het zicht op de krater continue.
Echt zo gaaf….
Na 1,5 uur Klaas terug. De wandeling was slechts 7 km.
We stappen weer in de auto en via een niet al te beste weg rijden we naar Capelinhos.
Capelinhos wat letterlijk kleine kaap betekent en is onderdeel van groep vulkanen die “slechts” 1 x uitbarsten.
Deze uitbarsting was in 1957 en duurde 13! maanden.
Krater van de vulkaan Caleira – Faial
Het ziet er uit als een soort van maanlandschap, gemaakt door lava.
We klimmen omhoog en genieten van het uitzicht.
Genoeg actief geweest voor vandaag, tijd om te zwemmen.
We rijden naar Varadouro. Hier is weer een natuurlijk zwembad gemaakt.
Heerlijk zwemmen in de Atlantische oceaan.
Eten doen we bij een lokaal restaurantje. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar en we doen ons te goed aan het buffet.
Normaal niet ons ding, maar smaakt prima.
17 euro lichter (incl. 0,5 liter bier en een fanta) verlaten weer 2 tevreden klanten het pand.
Dag 14 Faial – Pico
Genoeg gezien van Faial, we pakken de ferry naar het eiland Pico.
Een overtocht van 30 minuten die €3,70 pp kost.
De bagage moeten we inleveren en net als op het vliegveld komt die daarna weer van de band rollen.
De auto ophalen gaat ook snel. Deze keer een VW Up. Klein, maar het rijdt prima.
We worden pas halverwege de middag opgehaald, dus we doen alvast de boodschappen en lopen wat door Madalena heen.
Walvisvaardershuisje op Pico
Door Ana en Sonia worden we naar Aldeia dos Caldeiroes gebracht.
Een oud walvisvaardershuisje in het gehucht São Mateus, midden op een berg in de middle of nowhere.
Het enige wat je hier hoort zijn de vogels en voor de rest is het stil…….
Het huisje is gemaakt van zwarte lavastenen en heeft van binnen veel hout accenten.
In de basement is een mini huiskamer en nog een grote slaapkamer.
Er is een enorme tuin bij het huis ennnnn een jacuzzi, die moeten we wel delen met de buren.
We gaan nog een klein stukje wandelen naar een uitzichtpunt, in de hoop dat we een walvis zien. Helaas.
Vanavond koken we zelf. Pasta met blikgroente en tonijn. Simpel, maar lekker.
Tegen zonsondergang duiken we de jacuzzi in. Wow wat lekker en gaaf .
Een wijntje van het eiland zelf mag uiteraard niet ontbreken.
Heerlijke wijn met een net wat pittigere smaak dan normale wijnen.
Dag 15 Pico
Oeps, het is bewolkt en het miezert een beetje.
We rijden naar Lajes om te kijken of we vanmiddag nog mee kunnen met een walvistocht.
Dat kan en we hebben tot 14 uur de tijd voor iets anders.
We stappen in de VW Up en rijden via de hoofdweg naar het oosten. Mooie uitzichten (voor zover de bewolking dat toestaat) op zee.
Met een lege maag de zee op, is geen goed idee. Dus van te voren lunchen we nog. Niet super lekker, maar wel goedkoop.
Bij Espaco Talassa krijgen we eerst een uitgebreide uitleg over de het eco systeem en de diverse dolfijnen en walvissen die er in de buurt van de Azoren zwemmen.
Ze hebben een uitkijkpost iets verderop en tot onze teleurstelling heeft die nog geen walvissen gespot.
Men is wel zo eerlijk om te zeggen dat de kans op walvissen klein is vanmiddag en je mag gratis annuleren.
Daarnaast zijn de weervoorspellingen niet heel best en men belooft dat we heel erg nat zullen worden.
We besluiten toch mee te gaan en er maar het beste van hopen.
Samen met nog 8 anderen stappen we in een Zodiac en varen de Atlantische oceaan op.
Al snel zien we wat dolfijnen en iets verder van de kust, een hamerhaai.
De walvissen zijn ’s ochtends nog gezien, maar wel zo’n 20 km van de kust.
De golven worden wat hoger en het varen wordt bumpier.
De boot komt steeds hoger los van het water.
Ondertussen zien we een vliegende vis en de kapitein jaagt de boot er achteraan door heel hard te varen en scherpe bochten te maken.
Klaas vindt dat niet heel fijn
M.b.v. geluidsgolven heeft een andere boot toch walvissen gespot en wij varen daar met zo’n 50 km per uur ook heen.
We zien een paar jonge sperma walvissen en een beaked walvis.
Toch best grappig om te zien. Al is het voor Klaas soms moeilijk er van te genieten, want tja die heeft dit al vaker gedaan. De verwende sik…
Marjan vindt het schitterend.
Na ruim 3 uur varen / botsen op de golven zijn we weer aan vaste land.
We krijgen nog een drankje aangeboden en een debriefing.
Het grappige is dat we op zee schitterend weer hebben gehad en geen spatje regen.
Tijd voor een douche en de jacuzzi……
Zonsondergang vanuit jacuzzi
Dag 16 Pico
Windmolen op Pico
Bij het opstaan schijnt de zon. Heerlijk…..
We rijden richting Madalena en maken daar een korte wandeling door de wijngaarden.
Deze wijngaarden zijn laag en worden ommuurd daar zwarte lavasteen.
Zeker de kuststroken ogen daardoor heel donker.
Veel huizen zijn ook gemaakt van deze lavasteen. Typisch voor Pico is dat deze huizen dan een vuurrode deur hebben.
Dit geeft een heel apart contrast.
Pico is het eiland van de walvisvaarders en heeft ook de vorm van een walvis.
Lagoa da Rosada
Via Madalena rijden we een andere hoofdweg op, degene die midden door het eiland loopt.
Deze gaat behoorlijk omhoog tot bijna 1000 meter. Daarna wordt een B-weg.
Maar wel een hele mooie….
Super groene bergen en regelmatig rijden we langs een bergmeertje. Echt fantastisch.
De weg is redelijk begaanbaar al moeten we ons af en toe tussen de koeien door manoeuvreren.
Wat is dit een mooi eiland.
Dag 17 Pico
Oeps…. vroeg (6:45) op. Vandaag gaat Klaas de berg Pico beklimmen.
Om 7:30 wordt hij opgehaald door gids Nuno van Epico.
Het is een half uurtje rijden naar de berghut van Mount Pico.
Hier moet je je verplicht laten registreren en je krijgt ook een gps mee, waarmee men kan checken of je op de route blijft en i.g.v. nood weet men waar je je bevindt.
Na een espresso en een croissant gaan we op pad.
De berghut ligt op 1250 meter hoogte en de top van Pico ligt 2351 meter.
We warmen rustig op met een steile klim over onregelmatige keien.
Na 21 minuten komen we bij een mini krater, waar men vroeger de nacht door bracht.
Er komt hierna een “vlak” stuk en na het vlakke gedeelte gaat het steil omhoog over vaste of losse lava keien.
De route is gemarkeerd met 45 genummerde palen.
We stiefelen rustig omhoog, af en toe genietend van het uitzicht.
Ik ben een “diesel” en we stoppen niet heel vaak. Kan mijn ademhaling redelijk onder controle houden.
We stijgen met 500 meter per uur en na 2:15 zijn we bij de krater op 2251 meter.
Voor de echte top moet ik Pinquinho nog eventjes op klauteren.
Dit is een gemene puist die je letterlijk met handen en voeten omhoog moet klimmen.
Een kwartiertje later sta ik dan echt op de top.
Totaal hebben we dan slechts 4.12 km afgelegd en er 2,5 uur over gedaan.
Alleen nog ff Piquinho beklimmen op Mount Pico
Het is helder met een paar wolken, maar WOW wat een uitzicht.
Fantastisch!!!
Maak wat foto’s en geniet van alles. Nuno laat me ook een gat zien. Er komt warme lucht van de vulkaan uit.
De vulkaan Pico is nog steeds actief en dat kun je daar voelen.
Op de top van Mount Pico
Op de berg zien we veel vogels en er schijnen konijnen, muizen en wilde schapen te leven.
Er groeit iets wat op onze hei lijkt, een mini conifeer achtige struik en zelfs een mini orchidee.
Na een half uur genieten op de top is het tijd om weer naar beneden te klauteren.
En dan komt het zwaarste voor mij.
De afdaling naar beneden. Nooit mijn sterkste punt en zeker niet met deze onregelmatige ondergrond.
Opperste concentratie is vereist om zonder brokken beneden te komen.
In een heel rustig tempo dalen we af. Bij iedere stap nadenken of deze veilig is.
Af en toe glij ik weg, maar tot brokken komt het gelukkig niet.
Na een uur komen we in de bewolking en begint het ook nog eens te regenen.
Stapje voor stapje komen we dichter bij de berghut en tot het laatste moment blijft het opletten.
In minder dan 2:30 uur zijn we weer beneden bij de berghut.
Ik krijg daar nog iets wat op een certificaat lijkt en daarna rijden we naar terug naar São Mateus.
Rond 14:30 ben ik weer terug bij huisje en terwijl we daar ff zitten te kletsen, laat een muis zijn koppie zien tussen de stenen.
Ha, weten we meteen wie aan de stroomkabels heeft geknabbeld.
Eventjes snel douchen en dan op weg naar São Roque om daar in de Atlantische oceaan te zwemmen.
Waar het op Pico regende, is het beneden aan de andere kant van het eiland droog en zonnig.
Het weer is aan het veranderen, want de golfslag is hier meteen stuk forser.
Dwars over het eiland rijden we naar São Cateano om daar een lekkere peper steak met friet te eten.
Als we thuis zijn, is het tijd voor….. juist ja…… de jacuzzi en een paar welverdiende glazen heerlijke Portugese wijn
Heerlijk. We love it here
Dag 18 Pico
Onze laatste dag (tenminste dat denken we dan nog…) op Pico.
Klaas heeft nergens last van (niet eens een beetje spierpijn). Die kan zo nog een keer de berg op.
Het is maar goed dat de weersvoorspelling slecht is, anders had ie nog gedaan ook.
Op weg naar Gruta das Torres in de hoop dat we nog mee kunnen met een excursie.
We hebben mazzel, er is nog plek voor de rondleiding van 13:30 uur.
Gruta das Torres is een 5 km lange horizontale lava tunnel en gevormd door meerdere magma stromingen.
We krijgen een helm en een zaklamp mee en lopen een rondje van 500m door de tunnel.
Erg indrukwekkend om te zien.
Lavagrot – Pico
Vlakbij het vliegveld zit een soort van wijnmuseum, waar je ook iets kunt proeven.
Het museum is klein, maar geeft best veel informatie over de wijngaarden van Pico.
De druiven groeien tussen de lavasteen en mede door de warmte van deze stenen, heeft deze wijn een hoger alcoholpercentage (18%)
Om te proeven krijgen we een klein glaasje. De geur is zoet, maar de smaak is droog. Lekker hoor!
Alhoewel er op Pico niet super veel te doen is, is het wel een super eiland.
Vooral de rust en de relaxtheid spreken ons aan.
Dag 19 Pico – Lissabon
Om 7:30 verlaten we het heerlijke huisje op de berg en rijden naar het vliegveld van Pico.
Het inchecken gaat vlot, omdat we best vroeg zijn.
Het is een beetje mistig en het waait en regent af en toe fors.
Op de landingsbaan rijden de brandweer en ambulance met sirene af en aan.
Als dat maar niets te betekenen heeft…….
Ons vliegtuig zou om 10.30 uur moeten vertrekken, maar om 10.45 uur is het vliegtuig er nog niet.
Er wordt aangegeven dat we vertraging hebben, maar meer weet men ook niet.
We zien op Flightradar dat het vliegtuig vanuit Lissabon naar Pico rondjes aan het vliegen is boven São Jorge en uiteindelijk landt op Terceira.
Na lang wachten komt dan eindelijk het nieuws dat de vlucht geannuleerd is, vanwege de “slechte weersomstandigheden”.
Ha, ons verblijf op Pico en de Azoren wordt met een nachtje verlengd.
Het vreemde is dat een kleiner toestel wel landt en opstijgt.
Niet al te vriendelijk worden we met een bus terug gebracht naar Madalena en in een hotel gestopt.
We krijgen een voucher om voor 10 euro pp te lunchen en 1 voor het diner.
Waar we die kunnen inleveren is totaal onduidelijk..
Madalena is op zich best een leuk dorp en na een broodje, lopen we naar Pico wines.
De eerste geannuleerde vlucht in de reiscarrière van de Dutchbackpackers moet gevierd worden met een wijnproeverij van 6 Pico wijnen 😊.
We kiezen voor 2 witte, 2 rode en 2 dessert wijnen.
De witte Pico wijnen zijn echt verrukkelijk. Yummie Yummie.
De rode Syrah en Merlot zijn lekkere weg drinkers, niet heel bijzonder.
De dessertwijnen zijn net iets te zoet voor ons.
Wijnproeven bij Pico wines
Buiten gekomen schijnt de zon en is het inmiddels behoorlijk warm geworden. We kunnen zowel Faial als de berg Pico volledig zien.
Hoezo te slecht weer om te vliegen??
Het is dusdanig warm dat we snel onze zwemspullen op gaan halen en nog even genieten van het moment om een duik nemen in de Atlantische oceaan.
’s Avonds eten we bij Caffee 5 een groot bord kebab met zelfgemaakte friet.
Op de hotelkamer bellen we met Sata en het blijkt dat we morgen via Terceira naar Lissabon vliegen.
De receptionist van het hotel vertelt dat we om 6:15 opgehaald worden.
Ontbijt om 5:55. Pfff dat is best vroeg.