Reisverslag en foto’s Azoren 2017

De plaatselijke bakker is lastig te vinden,  want die zit in een normaal woonhuis. De broden komen net uit de oven (auw) en kosten slechts 30 cent.

Er is veel bewolking en we besluiten daarom eerst naar Mosteiros te rijden voor wat boodschappen en een bakkie echte Portugese koffie.

Uiteraard met een pastéis de nata (custard taartje).

Inmiddels is het opgeklaard en rijden we naar een uitzichtpunt waarop we Sete Cidades kunnen zien.

De wegen zijn hier prima te berijden. Het is wel enorm heuvelachtig.

En het landschap in dit gedeelte van Sao Miguel is groen, groen en groen. Langs de kant van de weg allemaal hortensia’s en azalea’s.

Schitterend.

Hierna wandelen we rond de berg Mafra. Een uitgezette wandeling van 5.5 km. Prima te doen en met mooie uitzichten.

Als we weer terug zijn, rijden we naar Vista do Rei. Tenminste, dat denken we.

Al gauw blijkt dat het vanaf de parkeerplaats waar onze auto staat, nog ongeveer 4 km is over een gravel weg.

Klaas gaat lopen en Marjan haalt de auto op en rijdt over hetzelfde gravelpad naar Vista do Rei.

Vista do Rei (oftewel King’s view) levert een schitterend uitzicht op over de Lagoa Verde en de Lagoa Azul, 2 meren met een verschillende kleur water.

Sete Cidades
Sete Cidades is een “tweeling” meer van een rustige vulkaan. De 2 meren zijn met elkaar verbonden en hebben verschillende kleuren.
Sete Cidades is een van de belangrijkste zoetwater bronnen van de Azoren.

Daarna gaan we naar Ponta Da Ferraria in het zuid westen van São Miguel. Thermale baden verwarmen hier de Atlantische Oceaan, waardoor het zeewater behoorlijk warm is.

Bij laag tij voel je afwisselend koud en warm water stromen. Je moet je vasthouden aan een touw.
Was heerlijk relaxen aan het einde van de dag.

Na een ontbijtje met croissants en lekkere koffie stappen we in de auto en rijden naar het meer van Furnas.

We parkeren de auto en lopen om het meer heen. Zo’n 7 km.
Op bepaalde plekken is de grond zo heet dat je er een maaltijd in kunt bereiden. Deze Cozido (stoofpotje) is de lokale specialiteit.
In totaal zijn er 22 bronnen en varieert de watertemperatuur van kokendheet tot een ideale temperatuur voor een bad.

Daarna pakken we de auto en rijden naar Parque Terra Nostra.
Dit is een botanische tuin met een thermaal bad. Het thermaalbad wordt gevoed vanuit een bron van ruim 30 graden.
Het water is roodbruin van kleur door de ijzeroxide die er in zit.

Daarna op zoek naar het Lagoa do Congro.
Dit pareltje ligt een dikke km lopen vanaf de weg over een bergachtig pad.
Je waant je in een soort jungle en je komt uit bij een rustig gelegen klein meertje met groen gekleurd water.

Als we thuis komen, proppen we de auto in een kleine parkeerplaats en genieten na van de dag in de tuin van ons onderkomen.

’s Avonds proberen we de bakker te vinden voordat we bij de haven gaan eten, maar ook hier is die moeilijk te vinden.

Dag 6

Een reisdag.
Nadat de enthousiaste eigenaar van  Casa Tradicional ons heeft uitgezwaaid, rijden we via kleine weggetjes richting het vliegveld.
We drinken een bakkie koffie bij een klein tentje vlakbij een van de weinige zandstranden van Sao Miquel.
Ondertussen speelt Klaas met een bloed fanatiek kattenmeisje. Als ze uitgespeeld zijn, gaat de poes, die Ines blijkt te heten, op een stoel liggen slapen en zoeken wij de grote weg op voor het laatste stukje naar het vliegveld.
Daar leveren we de huurauto in, checken onze bagage in en wachten op onze vlucht.

Die vertrekt op tijd en na 50 minuten landen we op São Jorge. Onze tweede eiland op de Azoren.

Op het vliegveld worden we afgehaald door Gisele, we kunnen achter haar aanrijden naar het gehuurde vakantiehuis.

Dat ligt ongeveer 180 meter boven Velas, de grootste stad van het eiland.

Je kunt er heen lopen via een weg van ongeveer 400 meter lang.
Vandaag doen we dat 2x: een keer voor het doen van de boodschappen en een keer om uit eten te gaan.

Onderweg naar beneden komen we langs allerlei hondjes die ons uitdagend toeblaffen.
Twee ervan lijken sprekend op die 2 oude mannetjes van de Muppets.

De rest van de avond zitten we op het terras en genieten we van een heerlijk Portugees wijntje en van het uitzicht over Velas en het eiland Pico.

Klaas is blijkbaar aangekomen van 2 weken niet sporten, want hij zakt spontaan door de tuinstoel.

Het is hier zo heerlijk stil, wat een verademing.

Omdat het zo stil is, horen we ook het gekke geluid van de pijlstormvogels. Echt lachen.

Onze eerste echte dag op São Jorge.

São Jorge heeft veel “fajãs”. Een soort van landtongen, waar meestal maar een paar huizen op staan.
Er is wel altijd een soort van natuurlijk binnenmeer.

Vandaag willen we een aantal van deze fajãs zien.

Als eerste rijden we naar Fajã Ouvidor.
De steile slingerweg weer omhoog en dan door naar Norte Pequeno.
Hier ligt de Fajã dos Cubres. Na een bakkie koffie lopen we via een makkelijk bergpad naar Fajã Santo Christo.

Hier kun je te voet komen of voor de wat luiere toeristen met een irritante quad. Jammer van die geluidsvervuiling. Het had zo’n mooi pad kunnen zijn.

Na een uurtje wandelen zijn we bij Fajã Santo Christo. Dit is meer een dorpje, maar wel met een bar en een kerk.

Lunchen doen we op het strand. Zoet brood met tomaten jam van de Azoren. Yummie .

Terug geen quads, dus heerlijk genieten van de vogels en de zee.

Op de kaart zien we een kaasmakerij en via een lokale weg rijden we daar naar toe. Helaas is deze niet te bezichtigen.

Dan door naar de zuidelijke regionale weg om Fajã Alem te bezoeken. Deze is niet spectaculair.

We rijden via een slechte weg weer omhoog naar de noordelijke hoofdweg.

São Jorge is echt heel mooi. Het is een smal eiland met in het midden over de hele lengte van het eiland een bergkam van zo’n 800 meter hoog.

Erf afscheidingen zijn d.m.v. hortensia hagen en ondanks dat deze al bijna uitgebloeid zijn, blijft dit mooi.

We hebben op dit eiland een Renault Clio, maar deze heeft amper vermogen genoeg voor dit eiland. Regelmatig moeten we in z’n 1 omhoog.

Het rijdt, maar daar is ook alles mee gezegd.
Wat dat betreft verlangen we wel terug naar de VW Polo die we op São Miguel hadden.

Terug in Velas lopen we naar beneden en nemen een duik in de Atlantische Oceaan.
Dat hebben ze hier goed voor elkaar, want er is een natuurlijk zwembad in de oceaan aangelegd.

Het water is aan de frisse kant, maar wel lekker.

Hmm, als we net ontbeten hebben, komt de bewolking en de miezerregen snel dichterbij.

Vandaag willen we de oostkant van Sao Jorge bekijken.

Langs het vliegveld rijden we eerst naar Calheta.
We komen langs een kleine, rode windmolen, maar er is helaas geen plek om een fotostop te maken.

In Portal stapt Klaas uit de auto en wandelt naar Fajã Vimes. Iets meer dan 3 km wandelen, maar wel met een smerige afdaling.

Marjan rijdt ondertussen de auto naar Fajã Vimes.

Hier drinken we een bakkie koffie van lokale koffiebonen.

Helaas moeten we een heel stuk over de lokale weg terug rijden voor we weer op de grote weg zitten.

Steile klimmen, scherpe bochten en maar hopen dat er geen tegenliggers aankomen

Het begint weer te regenen en we besluiten helemaal door te rijden naar Topo. Het oostelijkste punt van Sao Jorge.

Hier staat ook een vuurtoren en er ligt een heel klein eilandje voor de kust.

We rijden over dezelfde grote weg (er is geen andere) terug richting Velas.

Onderweg stoppen we bij Fajã São João. Via een paar hele hele smalle straatjes komen we bij het strand.

Als we net onze lunch op hebben, begint het weer te regenen.

Terug de auto in, ff een bakkie doen en dan rijden we terug naar Velas.

Onderweg hangt de bewolking zo laag, dat zelfs de mistlampen aan moeten.

Aangezien de locals er een handje van hebben om gewoon midden op de weg, ook in bochten, de auto te parkeren, is de terugweg niet echt een pretje.

Zodra we wat lager zijn, klaart het gelukkig wat op en zonder brokken komen we weer bij het huisje.